دخالت در تمام مسائل، زیبنده هیچ مجلسی نیست
به گزارش هولی، بر اساس قانون اساسی، دولت برای اجرای برنامه ها، لوایح را به مجلس ارائه می دهد. لوایح پس از تصویب مجلس به قانون تبدیل می گردد، اما اگر مجلس راهکارها یا برنامه هایی داشته باشد با ارائه در صحن و تصویب می تواند آن را به صورت برنامه قانونی برای اجرا به دولت بدهد؛ می دانیم که مجلس برای ارائه طرح ها و برنامه ها دستش باز است،اما موضوع مهم این است که درخواست هایی که به صورت قانون از طرف مجلس برای اجرا به دولت واگذار می گردد باید شفاف باشد. کشور در حال حاضر به خاطر تحریم ها شرایط خاصی دارد. مسائل مالی که از قبل وجود داشته در زمان تحریم تشدید می گردد؛ می دانیم منابع دولت کاهش یافته است پس تمام برنامه ها باید با توجه به شرایط تحریم و کاهش منابع باشد.
با ما همراه باشید و درباره وبلاگ ساعت اینترنتی بیشتر بدانید.
اگر نمایندگان مجلس می خواهند برای حل مسائل برنامه بدهند باید بدانند مسائل به صورت موضعی حل نمی گردد، بخصوص در شرایط فعلی که منابع بشدت کم، ارتباطات بین المللی در سطح پایین و ارتباطات بانکی قطع شده است. طرح های موضعی و بدون منابع معین در شرایط فعلی قابلیت اجرایی ندارد. مجلس نمی تواند مثلاً در شرایط سخت مالی نسخه ای بپیچد که مسائل را بیشترمی نماید. طرح هایی مثل کالای یارانه ای یا کوپنی که مجلس تصویب نموده منابع معین ندارد.وقتی مجلس طرح حمایتی دارد لزوماً باید منابع آن برای اجرا در اختیار دولت باشد.مجلس هر طرحی دارد و آن را قانون و به دولت ابلاغ می نماید، باید منابع آن هم معین باشد؛ دولت منابعی ندارد تا هزینه کند. دولت بدون قانون به منابع دسترسی ندارد.
پس بهتر است تأکید کنم که طرح های یک شبه هیچ کمکی به بهتر شدن شرایط اقتصاد نمی نماید.گاهی اوقات به نظر می رسد طرح معینی برای حل مسائل کشور وجود ندارد ؛با تصویب شتاب زده طرح ها نمی توان مسائل را حل کرد. مسائل موضعی حل نمی گردد.
وقتی تحریم هستیم و صحبت از مقاومت و مبارزه می کنیم، پس برنامه ها و طرح ها نباید انبساطی باشد.برنامه ها باید ریاضتی باشد؛ در حالی که طرح هایی مانند پرداخت دوباره یارانه یا فراوری انبوه مسکن از منابع دولتی، طرح هایی انبساطی است که شرایط اجرایی ندارد، البته مجلس با نظارت دقیق باید پیگیر اجرای قانون باشد. برنامه های توسعه ای همه قانون و لازم الاجرا است ،اما برنامه چهارم و پنجم در دولت قبل اجرا نشد و مجلس آن موقع دولت را ملزم به اجرای قانون نکرد.
در زمان تحریم چون فراهم کردن بعضی امکانات به ارتباطات بین المللی بستگی دارد، پس همه امکانات را در اختیار نداریم، البته کارهایی هم هست که درداخل باید انجام گردد و انجام آن با هماهنگی مجلس به قوه مجریه خواهد بود؛ اگر طرح و برنامه معینی برای حل مسئله ای نداریم، لازم نیست حتماً خودمان را به ارائه برنامه ملزم کنیم؛ اگر کسی از من سؤال کند مثلاً برای حل این مشکل، چه برنامه ای دارید؟ می گویم برنامه ای ندارم نباید اداعا کنیم برای هر شرایطی می توانیم کارگشا باشیم؛ باید بر اساس شرایط، برنامه های آینده کشور را بنویسیم. بهتر آن است که زیاده خواهی و ادعا در حل تمام مسائل را نداشته باشیم. تأکید می کنم مجلس هم در تصویب قوانین با ارائه طرح ها باید بر توانایی ها تکیه کند، مثلاً اگر در حل مسائل بین المللی، بخشی دیگر توانایی بیشتری دارد، باید کار را به آن واگذار کرد؛ همراهی با دولت این است، نقدها باید منصفانه باشد. دولت هم در انتظار ارائه راه حل ها ازسوی مجلس است؛ برای ارائه راه حل نیازی به اتهام زدن نیست، مجلسی ها باید راه را نشان دهند.
منبع: اتاق بازرگانی ایران