آیا می دانستید که همه ندای درونی ندارند؟!
به گزارش هولی، با خودمان فکر می کنیم و برنامه ریزی می کنیم: کار را که تمام کردم اینها را می خرم، بعد می روم کافی شاپ، آخر شب هم فلان سریال را می بینیم.
این افکار به صورت یک صدا یا ندای درونی درون مغزمان می آید و تصور می کنیم که همه همین طور هستند.
اماتنها در سال های اخیر بوده که دانشمندان دریافته اند که همه افراد ندای درونی را ندارند و یک مطالعه نو نشان می دهد که چگونه زندگی بدون تک گویی درونی بر نحوه پردازش زبان در مغز تأثیر می گذارد.
این مطالعه نو که به وسیله محققان دانشگاه کپنهاگ در دانمارک و دانشگاه ویسکانسین-مدیسون در ایالات متحده اجرا شده، بعلاوه نام نوی را برای شرایط عدم گفتار درونی پیشنهاد می نماید: آندوفازی anendophasia.
این شرایط آناورالیا anauralia را به یاد ما می آورد ، اصطلاحی که محققان در سال 2021 برای افرادی که صدای درونی ندارند و نمی توانند صدا هایی مانند موسیقی یا ترانه را در فکرشان تصور نمایند، کاربرد پیدا کرد.
این بار دانشمندان با تمرکز بر صدا های درونی در این مطالعه، 93 داوطلب را انتخاب کرد که نیمی از آن ها گفتند که سطح گفتار درونی پایینی داشتند، در حالی که نیمی دیگر گزارش دادند که یک تک گویی درونی بسیار حراف دراند! این شرکت نمایندگان مجموعه ای از کار ها را انجام دادند - از جمله یکی که در آن باید ترتیب مجموعه ای از کلمات حفظ می کرد و دیگری که در آن کلمات قافیه پیدا می کرد.
فرضیه محققان این بود که اگر صدای درونی نداشته باشید به خاطر سپردن دشوارتر خواهد شد و در نهایت معین شد که این فرضیه درست است.
داوطلبانی که گزارش دادند در طول زندگی روزمره ندای درونی را می شنیدند به طور قابل توجهی در انجام وظایف بهتر از افراد بدون مونولوگ درونی عمل کردند. آنها کلمات بیشتری را به درستی به خاطر می آوردند و قافیه ها را سریعتر با هم تطبیق می دادند. محققان فکر می نمایند این می تواند شاهدی باشد که ندای درونی به مردم یاری می نماید تا کلمات را پردازش نمایند.
اما وقتی همه با صدای بلند صحبت می کردند، تفاوت بین این دو دسته از بین می رفت. مثلا در چند وظیفگی و تمایز بین اشکال مختلف تصویر، تفاوتی در عملکرد وجود نداشت.
جالب است که افرادی که صدای درونی ندارند، راهبردهای مقابله ای دارند. مثلاً بعضی می گفتند هنگام انجام یک کار با یک انگشت اشاره و زمانی که مشغول کار دیگری هستند با انگشت اشاره ضربه می زنند.
این تفاوت های تغییر واضح ایجاد نمی نمایند. ما هنوز در مراحل اولیه هستیم تا بفهمیم آندوفازی و آنورالیا چگونه ممکن است بر کسی تأثیر بگذارد.
یافته های اولیه تحقیقات در دانشگاه اوکلند نشان می دهد افرادی که دارای فکر خاموش هستند، اطلاعات کلامی را به روش هایی مشابه کسانی که تصویرسازی شنیداری معمولی را تجربه می نمایند، به خاطر می آورند.
اما ممکن است تفاوت هایی وجود داشته باشد که ما هنوز در خصوص آن ها نمی دانیم. یکی از حوزه هایی که باید بیشتر آنالیز گردد، شیوه های گفتار درمانی است، مانند درمان شناختی رفتاری، که شامل کوشش برای تغییر الگو های فکری است. ممکن است داشتن یک صدای درونی دستیابی به آن را برای بعضی افراد آسانتر از دیگران کند.
این تحقیق در Psychological Science منتشر شده.
منبع: یک پزشک